W takich historiach najtrudniejsza jest bezsilność – gdy widzisz krzywdę, ale nie możesz już pomóc. Milena T. miała 14 lat. Jej śmierć rozciąga się dziś cieniem nie tylko nad grobem, na którym ktoś zostawił list, ale też nad wszystkimi pytaniami, które nie znalazły odpowiedzi. A może nigdy nie znajdą.
Dom, który nie był domem
2 maja Milena nie wróciła z przepustki do ośrodka wychowawczego. Matka zgłosiła jej zaginięcie, ale telefon dziewczyny już milczał. W tym czasie przebywała w Sosnowcu – w mieszkaniu 21-letniego mężczyzny, którego poznała przez internet. Wcześniej spotkali się raz, na Wielkanoc. Przy drugim spotkaniu została u niego. Dni mijały. Nie wiadomo, co czuła. Nie wiadomo, czego szukała.
13 maja Oliwier S. znalazł ją martwą na podłodze przy łóżku. Nie pomogła reanimacja – ani jego, ani wezwanych ratowników. Leki psychotropowe w mieszkaniu i trzy zarzuty: współżycie z małoletnią, udzielanie jej substancji niedozwolonych i narażenie życia.
Czy ktoś mógł to przerwać? Mężczyzna nie mieszkał sam – w domu była też jego macocha. Przez kilkanaście dni dziewczyna przebywała w tym mieszkaniu, a mimo to nikt nie zareagował. Nikt nie zapytał, kim jest nastolatka, skąd się wzięła, dlaczego nie wróciła do ośrodka.
Cicha dziewczyna z okna
Libiąż znał Milenę – nie jako bohaterkę, lecz jako tło. Sąsiedzi zapamiętali ją jako spokojną, wycofaną – dziewczynę, która siedzi w oknie z e-papierosem, gdy jej matka wychodzi z psem. Codzienność, która nie krzyczy, nie przyciąga uwagi.
Matka pracowała w Krakowie. Sprzątała pokoje w hotelu. Córka zostawała sama. Być może zbyt często. Zbyt długo. Już wcześniej próbowała targnąć się na życie. Sąd zdecydował o umieszczeniu jej w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym w Radzionkowie. Tam także nikt nie zauważył niepokojących sygnałów.
Dyrektor ośrodka wspomina Milenę jako osobę niekonfliktową. Cichą. Lubianą. Tylko tyle i aż tyle. Bo właśnie tacy potrafią zniknąć bez śladu, bez alarmu. Ci, którzy stoją z boku.
I tylko jedno pytanie dźwięczy jak echo: dlaczego pozwolono jej wyjść na przepustkę, mimo wcześniejszej próby samobójczej?
List na grobie
17 maja pochowano Milenę. Na jej grobie, pośród zniczy i kwiatów, ktoś zostawił list. Zszyte kartki, zawinięte w folię. Na jednej – czerwone serce. Na drugiej – słowa od rówieśników: „Na zawsze w naszych sercach”, „Będziemy pamiętać”.
Nie wiadomo, kto zostawił ten list. Ale wiadomo, że nie został tam przypadkiem. Takie gesty nie są przypadkowe. Czasem to jedyny sposób, by powiedzieć coś, czego nie zdążyło się wypowiedzieć na głos. Dziewczyna ze zdjęcia nagrobnego patrzy z delikatnością i smutkiem. Jej historia nie powinna skończyć się w obcym mieszkaniu, w obcym mieście, obok ludzi, którzy nie potrafili – albo nie chcieli – pomóc.
Śledztwo trwa. Prokuratorzy nie wykluczają kolejnych zarzutów. Ale czas nie działa na korzyść tych, którzy chcieliby jeszcze coś zrozumieć. W ciszy cmentarza zostaje tylko list. I miejsce, które nie powinno istnieć.
