Albania stała się jednym z najpopularniejszych kierunków wakacyjnych dla Polaków. Przyciągają ceny, przyroda i dostępność pakietów all inclusive. Ale za kulisami kurortów pojawiają się głosy, których wielu turystów z Polski mogłoby się nie spodziewać – gospodarze nie patrzą już na nas z takim entuzjazmem, jak jeszcze kilka sezonów temu.
Tłumnie, tanio i… z napięciem w tle
Wyjazdy zagraniczne stały się dla wielu polskich rodzin wakacyjnym standardem. Choć część wciąż wybiera polskie wybrzeże lub Tatry, coraz większy odsetek urlopowiczów kieruje się w stronę ciepłych krajów – najlepiej z gwarancją pogody i wyżywienia. W tym kontekście Albania zaczęła błyskawicznie zyskiwać na znaczeniu. To kraj, który jeszcze niedawno był na marginesie turystycznych wyborów, dziś konkuruje z Grecją czy Turcją.
Jednak za rosnącą liczbą przyjazdów niekoniecznie idzie wzrost sympatii wobec polskich turystów. Wręcz przeciwnie – część lokalnych hotelarzy zaczyna otwarcie krytykować przyjezdnych z Polski, zarzucając im brak elastyczności, oszczędność graniczącą z nieuprzejmością, a nawet roszczeniowość. Szczególnie niepochlebne opinie pojawiają się w kontekście turystów korzystających z pakietów all inclusive – czyli z tych ofert, które cieszą się wśród Polaków największym zainteresowaniem.
Albania kontra stereotyp – komu zależy na dobrym kliencie?
Trudno nie odnieść wrażenia, że za tą niechęcią kryją się nie tylko emocje, ale i czysto ekonomiczne kalkulacje. Z danych wynika, że turyści z Niemiec zostawiają w Albanii średnio 120 euro dziennie, podczas gdy Polacy – zaledwie 52. I choć dla wielu z nas to niebagatelna kwota, w oczach miejscowego biznesu ta różnica przekłada się na konkretne preferencje.
Nie jest tajemnicą, że lokalna prasa i właściciele hoteli bardziej angażują się w obsługę Niemców – traktując ich jako gości, którzy nie tylko zamawiają więcej, ale i chętniej zostawiają napiwki. To prosta matematyka – lojalność wobec tych, którzy wydają więcej, oznacza większy zysk. Polacy, choć licznie przyjeżdżają, nie przynoszą ze sobą tego samego potencjału finansowego.
Dla przeciętnego turysty z Polski taka narracja może brzmieć niesprawiedliwie, a może nawet krzywdząco – szczególnie jeśli włożył wiele starań, by wyjazd był kulturalny i bezproblemowy. Ale czy można winić gospodarzy za to, że preferują tych, którzy zostawiają więcej pieniędzy? Pytanie nie tyle o moralność, co o mechanizmy rynku turystycznego.
Wakacyjny obrazek zgrzyta – co dalej?
Albania długo czekała na moment, kiedy stanie się wakacyjną alternatywą dla droższych kierunków. W ostatnich sezonach wreszcie go osiągnęła – z przyjazdami z Polski na czele. Jednak wzrost popularności nie zawsze idzie w parze z wzajemnym zrozumieniem. Polacy oczekują pełnej oferty, jasnych zasad i jakości. Gospodarze – wyższych wydatków, elastyczności i hojności.
Różnica perspektyw prowadzi do napięć, które wypływają z relacji czysto transakcyjnych. Turysta chce dostać to, za co zapłacił. Hotelarz liczy, że dostanie coś więcej – choćby napiwek, choćby gest. Kiedy te oczekiwania się rozmijają, zaczyna pojawiać się niechęć. I to nie musi być kwestia narodowości – raczej stylu podróżowania, do którego nie każdy kraj jest przyzwyczajony.
Być może to po prostu efekt zderzenia dwóch rzeczywistości – jednej, która traktuje all inclusive jak wygodny standard, i drugiej, która oczekuje, że turysta zostawi coś więcej niż tylko opłatę za pokój.
