Choć korfball nie zdobył jeszcze masowej popularności, jego idea i sposób rozgrywki zasługują na szczególną uwagę. To gra, która łączy rywalizację z duchem współpracy, dynamikę z taktyką, a przede wszystkim – równość płci z zasadą fair play. Korfball nie tylko przyciąga nietypowym systemem drużynowym, ale też fascynującą historią oraz wyjątkowym podejściem do samej istoty sportu zespołowego.
Początki korfballu – od holenderskiego boiska po areny międzynarodowe
Twórcą korfballu był Holender Nico Broekhuysen, nauczyciel wychowania fizycznego, który zainspirowany szwedzką grą ringboll postanowił stworzyć dyscyplinę dostosowaną do szkolnych warunków. Tak w 1902 roku narodził się korfball – gra, w której nie liczy się siła fizyczna, lecz pomysłowość i współpraca.
Z Holandii korfball szybko przeniósł się do Belgii, a następnie do innych europejskich krajów. Choć w wielu państwach nie wyszedł poza ramy sportu niszowego, zyskał uznanie dzięki swojej unikalnej formule – drużyny mieszane pod względem płci i jasne zasady eliminujące agresję.
Zasady gry – precyzja i strategia ponad kontakt fizyczny
Korfball rozgrywany jest na prostokątnym boisku, podzielonym na dwie strefy. W każdej z nich gra czwórka zawodników: dwóch mężczyzn i dwie kobiety z każdej drużyny. To kluczowa cecha korfballu – gra opiera się na równości, dlatego każdy zawodnik może bronić tylko zawodnika tej samej płci.
Celem gry jest zdobywanie punktów poprzez umieszczenie piłki w koszu – czyli korfie – zamontowanym na wysokości 3,5 metra. Co ciekawe, kosz nie posiada tablicy, a piłka może być wrzucana z dowolnej strony, co wymusza zróżnicowane podejście taktyczne i większe zaangażowanie całego zespołu.
Gra toczy się przez dwie połowy po 25 minut, a po każdej połowie następuje zmiana ról między zawodnikami atakującymi i broniącymi. Ten rytmiczny podział ról sprawia, że każdy zawodnik musi wykazać się zarówno ofensywnymi, jak i defensywnymi umiejętnościami.
Boisko i sprzęt – przestrzeń dla współpracy
Standardowe boisko do korfballu ma 40 metrów długości i 20 metrów szerokości. Każda ze stref, czyli połówek boiska, ma wymiary 20×20 metrów. Na środku każdej strefy znajduje się słup z umieszczonym na nim koszem – stąd nazwa gry, „korf” oznacza po niderlandzku właśnie kosz.
Do gry wykorzystuje się piłkę podobną do piłki nożnej – pod względem rozmiaru i wagi. Jednak gra nią odbywa się wyłącznie rękami. Nie wolno kozłować, prowadzić piłki jak w koszykówce ani wykonywać kroków po jej złapaniu – dozwolone jest tylko jedno oparcie stopy po chwycie piłki.
Ten pozornie drobny przepis zmienia całkowicie charakter gry – zmusza do szybkich podań, ciągłego ruchu bez piłki i planowania kolejnych zagrań z dużym wyprzedzeniem.
Taktyka i rola drużyny – zwycięstwo dzięki harmonii
Zasady korfballu promują myślenie zespołowe. Nie ma miejsca na indywidualne popisy ani „ciągnięcie gry na siebie”. Brak kozłowania i obowiązek podawania sprawiają, że każdy zawodnik musi być zaangażowany w każdą akcję – zarówno ofensywną, jak i defensywną.
Jednocześnie gra zmusza do nieustannej komunikacji. Brak kontaktu fizycznego oznacza, że obrona opiera się na ustawieniu, przewidywaniu i przechwytach. Grając w korfball, trzeba nie tylko biegać i podawać, ale też obserwować i współdziałać z całym zespołem.
Warto dodać, że faul w korfballu to przede wszystkim przeszkadzanie – blokowanie, trzymanie czy zbyt bliska obrona w sytuacji rzutu. Dlatego najskuteczniejsza obrona to ta oparta na przewidywaniu intencji rywala, nie brutalności.
Równouprawnienie w praktyce – sport, który uczy szacunku
Korfball jest jedynym sportem drużynowym, w którym mężczyźni i kobiety współtworzą zespół na równych zasadach. Ta zasada nie tylko zmienia dynamikę gry, ale uczy wzajemnego szacunku, komunikacji i zrozumienia między płciami.
Brak brutalnego kontaktu fizycznego, wymóg współpracy i konieczność rotacji ról czynią z korfballu idealny sport dla szkół, uczelni i organizacji promujących równość i współdziałanie. To także gra, która nie faworyzuje wyłącznie silnych i szybkich – liczy się pomysł, spryt i umiejętność pracy w grupie.
Korfball pokazuje, że sport może łączyć, a nie dzielić. Może być polem rywalizacji, ale też przestrzenią dialogu i wspólnego działania. To dyscyplina, która zasługuje na więcej niż margines – i być może to tylko kwestia czasu, zanim znajdzie swoje miejsce na arenach sportowych na całym świecie.
